کتاب صوتی شاه سلطان حسین جنگجو تاریخ به روایت طنز

کتاب صوتی شاه سلطان حسین جنگجو خوانشی از کتابی به همین نام است که دومین نوشته از مجموعه تاریخ به روایت طنز به قلم نویسنده طنزپرداز ایرانی زنده یاد ایرج بقایی کرمانی است.

فهرست مطالب کتاب صوتی شاه سلطان حسین جنگجو :

سخن ناشر
پیشگفتار نویسنده
فصل اول شاه سلطان سلیمان صفوی
فصل دوم شاه سلطان حسین جنگجو
فصل سوم پادشاهی اشرف افغان
فصل چهارم از نادرقلی تا نادر شاه

حکومت صفوی یا شاهنشاهی صفوی، یکی از بزرگترین شاهنشاهی‌های ایران پس از حمله اعراب بود که از سال ۱۵۰۱ تا ۱۷۳۶ میلادی توسط دودمان صفوی حکمرانی می‌شد

صفویان با رسمی کردن مذهب شیعه در ایران کوشیدند هویتی یگانه به مردم ایران ببخشند و در نتیجه نخستین حکومت شیعه در سراسر ایران را شکل دادند.

ایران در دوره صفوی در زمینه مسائل نظامی، فقه شیعه، و هنر (معماری، خوشنویسی، و نقاشی) پیشرفت شایانی کرد.

حکومت صفویه با رهبری اسماعیل اول از نوادگان شیخ صفی‌الدین اردبیلی شروع شد و با حکومت شاه عباس کبیر به اوج قدرت خود رسید و در زمان شاه سلطان حسین صفوی به دست اشرف افغان منقرض شد.

شاه سلطان حسین، یا شاه حسین یکم، نهمین پادشاه سلسله صفویان بود. او فرزند و جانشین سلیمان یکم بود و به مدت ۲۹ سال سلطنت کرد، سرانجام حکومتش با قیام افغان‌ها به‌رهبری محمود افغان و سقوط اصفهان در سال ۱۷۲۲ به پایان رسید.

سلطان حسین میرزا بزرگترین پسر سلیمان یکم بود که در سال ۱۰۷۹ از زنی چرکس (فتحیه خانم) متولد شد.

او تمام عمر را تا زمان مرگ پدر در حرمسرا گذرانده بود به همین دلیل از امور مملکتی آگاهی نداشت.

شاه سلیمان پیش از مرگ به درباریان گفته بود اگر طالب آسایش هستند بعد از وی پسرش حسین میرزا و اگر به دنبال اقتدار حکومت هستند عباس میرزا پسر دیگرش را به سلطنت برسانند.

اما درباریان منفعت طلب، سلطان حسین را به سلطنت رساندند و در سال ۱۱۰۵ (سال ۱۶۹۴ میلادی) وی تاج گذاری کرد و به نام او سکه زدند

سلطان حسین فردی راحت طلب، تن‌آسان با دلی ساده و مهربان بود و چهره‌ای زیبا و بدنی قوی داشت.

دوران سلطنت وی صحنه رقابت علما با اعضای حرم و خواجگان حرمسرا بود. این عوامل باعث شد تا شاه سلطان حسین در نهایت به شخصی ضعیف‌النفس، شهوتران و باده نوش تبدیل شود.

او به‌قدری به امور کشور بی‌اعتنا بود که در پاسخ به هر چیزی که به او اطلاع می‌دادند و هر کاری که انجام می‌دادند فقط به گفتن «یخشی دور» (بسیار خوب است) بسنده می‌کرد