ابو نظر عبدالعزيز بن منصور عسجدی مروزی از شاعران پارسی گوی اواخر قرن چهارم و نیمه اول قرن پنجم هجری در عهد غزنویان او و مداح آنان بوده است

زندگانی او تا به عهد مودود بن مسعود غزنوی و ایام قدرت چغری بیک سلجوقی امیر خراسان امتداد یافت و آنانرا در قصاید خود ستود

عسجدی مروزی از شاعرانی است که در فتح سومنات به دست سلطان محمود در سال ۴۱۶  قمری قصیده یی در تهنیت ساخته و آن قصیده در کتاب های مرجع ضبط شده و مشهورست

سال وفاتش را ۴۳۲ ق ذکر کرده‌اند

• داستان دیدار نخستین فردوسی با فرخی سیستانی، عنصری و عسجدی شاعران دربار محمود غزنوی را در نوشته فردوسی و محمود غزنوی بخوانید

از اشعار عسجدی مروزی

چرا نه مردم دانا چنان زید که به غم
چو سرش درد کند دشمنان دژم گردند

چنان نباید بودن که گر سرش ببرند
به سر بریدن او دوستان خرم گردند

ای گشته خجل آبحیات از دهنت
سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت

صاحب نظری کجاست تا درنگرد
صد یوسف مصر در ته پیرهنت

سبحان اله درین جوانی و هوس
روز و شبم اندیشه همین بودی بس

کاندر پیری ز من بباید کس را
خود پیر شدم مرا ببایست از کس

صبح است و صبا مشک‌فشان می‌گذرد
دریاب که از کوی فلان می‌گذرد

برخیز چه خسبی که جهان می‌گذرد
بویی بستان که کاروان می‌گذرد