شاعران پارسی گو| ابوالمؤید بلخی که نام او را در شمار سخنوران نثر کهن پارسی هم خواهیم دید از شاعران مشهور قرن چهارم شمرده می شود. اسمش در تعدادی از مآخذ قرن چهارم و پنجم و ششم هجری تکرار شده است.

زندگی و آثار ابوالمؤید بلخی

 زادگاه ابوالمؤید بلخی شهر بلخ بود و با همه شهرتی که داشت از احوال او اطلاع کاملی در دست نیست و همینقدر میدانیم که در نیمه اول قرن چهارم زندگی میکرده و مشهور بوده است زیرا نامش در تاریخ بلعمی و تاریخ سیستان آمده است.

اثر معروف ابوالمؤید بلخی در نثر؛ شاهنامه بزرگ مؤیدی بود که در شرح تاریخ و داستان‌های کهن ایران زمین (بسیار فراتر از مرزهای ایران امروز ) و شامل بسیاری از روایات و داستان‌های ایرانیان از پهلوانان و پادشاهان است

 علاوه بر آن، او از شاعران بزرگ عهد خود شمرده می شد و آثار منظوم هم داشت و نخستین کسی است که داستان یوسف و زلیخا را به نظم پارسی کشید و غیر از آن اشعاری داشت که معدودی از آنها در تذکره ها و کتابهای لغت فارسی من باب استشهاد نقل شده است.

از اشعار ابوالمؤید بلخی در مقدمه یوسف و ذلیخا

دو شاعر که این قصه را گفته‌اند
به هر جای معروف و ننهفته‌اند

یکی بوالمؤید که از بلخ بود
 به دانش همی خویشتن را ستود

نخست او بدین در سخن بافته‌ست
 بگفته‌ست چون بانگ دریافته‌ست

 از اشعار ابوالمؤید بلخی

انگشت راز خون دل من کند خضاب 
عناب و سیم اگر نبودمان روا بود

کفی کزو بلای تن و جان هر کس است 
عناب بر سبیکه سیمین او بس است

نبیدی که نشناسی از آفتاب 
چو با آفتابش کنی مقترن

چنان تابد از جام گویی که هست
 عقيق يمن در سهیل یمن

sadeh4 alfba-A shaeran-parsigoo