ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻣﻚ ﮔﻠﺸﻴﺮى- ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺗﺮﻳﻦ آدم ﻫﺎى دﻧﻴﺎ را دارﻳﻢ

علاقه مندی
ارسال به...
1 رای
1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars
5,00/5
Loading...
سیامک گلشیری
سلام صدا 4115بازدید 11 فروردین 1398 بدون دیدگاه

ﺳﻴﺎﻣﻚ ﮔﻠﺸﻴﺮى فرزند احمد گلشیری (مترجم ایرانی) و برادرزاده هوشنگ گلشیری نویسنده معاصر است.

ﺳﻴﺎﻣﻚ ﮔﻠﺸﻴﺮى ﺑﻪ ﺳﺎل ١٣٤٧ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﺎي او در اواﻳﻞ دﻫﻪ ﻫﻔﺘﺎد ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد. او در ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪه و آﺛﺎر او ﻣﺨﺎﻃﺐ را ﺑﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي روﺑﻪ رو ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ دﻟﺒﺴﺘﻪ ﻓﻀﺎﻫﺎي ﺷـﻬﺮي ﻣﻌﺎﺻـﺮ اﺳـﺖ.

از او آﺛـﺎري ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻛﺎﺑﻮس، ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﺪه ﮔﺎن، ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻲ ﺗﻠﺦ و … را ﺧﻮاﻧﺪه اﻳﻢ آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎب او ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن ﻋﻨﻜﺒﻮت اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ دو ﻧﺸﺮ ﻗﺼﻴﺪه ﺳﺮا و ﻣﻬﺮا ﺑﻪ ﺑﺎزار آﻣﺪه اﺳﺖ.

در ادمه گفتگو با ﺳﻴﺎﻣﻚ ﮔﻠﺸﻴﺮى تقدیم علاقمندان میگردد

اﻳﻨﻜﻪ ﻋﺪه اي از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن روﺷﻨﻔﻜﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي اﺳﺖ، اﻣﺎ اﻳﻨﻜـﻪ در ادﺑﻴـﺎت ﺟﺮﻳـﺎن ﻏﺎﻟـﺐ ﻫﻤﻴـﺸﻪ از آن ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪه – روﺷﻨﻔﻜﺮﻫﺎ ﺑﻮده و اﺻﻼً ﺗﺮﻳﺒﻮن ﺑﺮاي اﻳﻦ دﺳﺘﻪ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ و دﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﻪ اﻏﻠﺐ ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻗـﺼﻪ ﻧـﻮﻳﺲ ﻣﻄﺮح ﺑﻮده اﻧﺪ و ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﻛﻤﻲ ﺧﺎص ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. در ﻫﺮ ﻣﻘﻄﻊ زﻣﺎﻧﻲ ﺑﺴﻴﺎري از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم روﺷﻨﻔﻜﺮي ﺣﺲ ﺗﻌﻬﺪ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ. اﮔﺮ ﻛﺴﻲ در ﻋﻤﻞ ﻳﺎ در داﺳﺘﺎن دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎي روﺷﻨﻔﻜﺮي ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻧﺪﻫﺪ، ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻋﻮام ﮔﺮاﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﻮد. ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ و ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﻤﺎ اﻣﻜﺎن رﺷﺪ ﻛﺮدن در ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻮاده روﺷﻨﻔﻜﺮ را داﺷﺘﻪ اﻳﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن را ﭼﻄﻮر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي ﻣﻲ داﻧﻴﺪ؟

اوﻻً اﻳﻦ را ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن دﻗﻴﻘﺎ از ﻛﻠﻤﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه- روﺷﻨﻔﻜﺮ ﭼﻴﺴﺖ. ﻣﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﺎﻳﻲ داﺷـﺘﻪ اﻳـﻢ ﻳـﺎ دارﻳـﻢ ﻛـﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻧﺪ. ﻫﻢ در آﺛﺎرﺷﺎن و ﻫﺮ در ﻋﻤﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﻧﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد اﺳﻤﺸﺎن را ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻣﻦ اﺳﻢ ﺧﻴﻠـﻲ از اﻳـﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن را ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه- روﺷﻨﻔﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺬارمﻛﺴﻲ. ﻛﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ اﺳﺖ، ﻟﺰوﻣﺎً روﺷﻨﻔﻜﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﺗﺎزه ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ آدم ﺳﻴﺎﺳﻲ در آﺛﺎرش ﺑﻲ اﻧﺪازه ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﻛﻤﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را دارﻳﻢ، ﻫﻢ در ﻏﺮب ﻫﻢ در اﻳﺮان. ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺣﺘﻲ اﻳﻦ ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪه در ﺗﻤﺎﻣﻲ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻫﻢ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ، ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻧﺎﻣﻪ اﻣﻀﺎ ﻛﻨﺪ و ﻫﺰار ﻛﺎر دﻳﮕﺮ اﻣﺎ روﺷﻨﻔﻜﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﻣﻦ اﺳـﻢ ﺧﻴﻠـﻲ از اﻳﻦ آدم ﻫﺎ را ﻣﻲ ﮔﺬارم ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﻧﻪ روﺷﻨﻔﻜﺮ. اﻣﺎ در آﺛﺎر ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻳﮕﺮي ﻣﻄﺮح ﻣﻲ ﺷﻮداﺛﺮي. ﻛﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﻳﻚ اﻋﺘﻘﺎد ﺧﺎص را ﺗﺮوﻳﺞ ﻛﻨﺪ، اﺛﺮي اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژﻳﻚ اﺳﺖ، ﺣﺎﻻ ﻫﺮ اﻋﺘﻘﺎدي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻛﻤﻮﻧﻴﺴﻢ، دﻳﻦ ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻛـﻪ در ﺗـﺎرﻳﺦ ادﺑﻴـﺎت ﻧﻤﻮﻧـﻪ ﻫﺎي زﻳﺎدي ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﺴﻴﺎري از آﻧﻬﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺼﺮف داﺷﺘﻪ اﻧﺪ و زﻳﺎد ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮده اﻧﺪ، ﺑـﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪه ﺷـﺄن رﻣﺎن را ﺗﺎ ﺣﺪ ﻳﻚ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ آورده. ﻧﻈﻴﺮش ﻫﻢ ١٩٨٤ اورول اﺳﺖ.

اﻟﺒﺘﻪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ اﺛﺮ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺑﺮﺳﺪ و ﻣـﺎ واﻗﻌﺎً ﺑﺎ ﻳﻚ رﻣﺎن ﻃﺮف ﺑﺎﺷﻴﻢﻣﺎ. در ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﻛﺎﻓﻜﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ داﺳﺘﺎن واﻗﻌﺎً ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ روﺑﻪ روﻳﻴﻢ، آدﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ رﻣﺎن ﻗـﺮار اﺳﺖ ﻣﺤﺎﻛﻤﻪ ﺑﺸﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮاي ﭼﻪ، وﻟﻲ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دارﻳﻢ رﻣﺎن ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻴﻢ. ﻗﺼﺮ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر. ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﻤـﻲ ﻛﻨﻢ ﺟﺮﻳﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﻫﻤﻴﺸﻪ از آن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻫﺎي ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي ﺑﺎ ﺟﻨﺠﺎل ﺗﺮﻳﺒﻮن را ﺑﻪ دﺳـﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﻲ ﺑﺤﺚ رﻣﺎن و داﺳﺘﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ اﺳﺖ. ﻧﻤﻮﻧﻪ اش ﭼﻮﺑﻚ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﻳﻜﻲ از ﭘﺮﻗﺪرت ﺗـﺮﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺴﺎن ﻣﺎ اﺳﺖ. در داﺳﺘﺎن ﭼﺮا درﻳﺎ ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ ﺷﺪ واﻗﻌﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه- روﺷﻨﻔﻜﺮ ﻃﺮﻓﻴﻢ، داﺳﺘﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮدا ﻳﺎ ﺳﮓ وﻟﮕﺮد و ﻳﺎ ﻋﻠﻮﻳﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺪاﻳﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻳﺎ ﺧﻴﻠﻲ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﺑﻬﺮام ﺻﺎدﻗﻲاﻣﺎ. در ﻣﻮرد ﺧﻮدم ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ اﺻﻼً ﺑـﻪ ﭼﻴـﺰي ﺑـﻪ اﺳـﻢ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﺘﻌﻬﺪ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم.

ﭘﺲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد؟ ﺗﺎ ﭼﻘﺪر در آﺛﺎرﺗﺎن ﺑﻪ آن اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻲ دﻫﻴﺪ؟

ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ، ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻲ اﻧﺪازه ﻣﻄﺮح اﺳﺖ، وﻟﻲ اﻳﻦ ﺑﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻓﺮق ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ اﺳﻢ ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻧﻴﺎ را ﺣﻞ ﻛﻨﻢ. آدم ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻠﻖ ﻛﺮده ام، ﻫﻤﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺪ. ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ آدم ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدﺷﺎن ﭘﺮ از ﺗﻀﺎد اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺗﻀﺎد ﺣﺎﺻﻞ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ. ﻳﻚ ﻣﺜﺎل ﺑﺮاﻳﺘـﺎن ﻣـﻲ زﻧـﻢ. ﻣـﺎ در درون ﺧﺎﻧـﻪ ﻫﺎﻳﻤﺎن ﺷﺎﻫﺪ ﻳﻚ ﻓﻀﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﻴﺮون ﺧﺎﻧﻪ، ﺷﺎﻫﺪ ﻳﻚ ﻓﻀﺎي دﻳﮕﺮ. در درون ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﺟﻮر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻴـﺮون از ﺧﺎﻧـﻪ ﻳﻚ ﺟﻮر دﻳﮕﺮ. آدم ﻫﺎ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﺠﻮر رﻓﺘﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻴﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﺠﻮر دﻳﮕﺮ. ﻫﻤﻴﻦ ﻫﺎ در درون آدم ﻫﺎ ﺗﻀﺎد وﺣـﺸﺘﻨﺎك ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻲ آورد.

ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺗﺮﻳﻦ آدم ﻫﺎي دﻧﻴﺎ را دارﻳﻢ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻜﺠﻮر ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ و ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﻪ ﻳﻜﺠﻮر دﻳﮕﺮ. آن وﻗﺖ ﺗﻮﻗﻊ دارﻳﺪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎر ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. ﻣﻦ آدﻣﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﺻﺒﺢ ﺗﻮي ﻳﻚ ﻣﻐﺎزه ﻟﺒﺎس ﻓﺮوﺷـﻲ ﻣـﺎﻧﺘﻮ ﻣﻲ ﻓﺮوﺷﺪ، ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺣﻖ اﻟﺘﺪرﻳﺴﻲ داﻧﺸﮕﺎه درس ﻣﻲ دﻫﺪ و ﻋﺼﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ دارد ﻣﻲ آﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ، ﻳﻜﻲ دو ﺳـﺎﻋﺘﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮﻛـﺸﻲ ﻣـﻲ ﻛﻨﺪ. ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ آدم را ﺷﺐ ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮ زﻧﺶ و داﺳﺘﺎﻧﺶ را ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ. ﺗﻤﺎم ﺗﻼش ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ آدم ﻫﺎ را در ﺑﻴﺎورم. ﻳﻌﻨﻲ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ داﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﻨﻢ. داﺳﺘﺎن ﻫﻤﻴﻦ آدم ﻫـﺎ را ﺑﻨﻮﻳـﺴﻢ. از ﻫﻤـﻪ اﻳﻨﻬـﺎ ﻛـﻪ ﺑﮕﺬرﻳﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﻗﺼﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدﻧﻢ. ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻚ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﮕﻮﻳﻢ. ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ، در ﻳـﻚ ﺧـﺎﻧﻮاده روﺷـﻨﻔﻜﺮ رﺷـﺪ ﻛﺮده ام. ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺴﺎﻧﻲ را دﻳﺪه ام ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺟﻬﺎن را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪﻫﻴﻢ، وﻟﻲ آدم ﻫـﻴﭻ ﻟـﺬﺗﻲ از ﺧﻮاﻧـﺪن داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ از آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺑﺮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻳﻚ ﺷﻌﺮ ﺧﻮب ﻳـﺎ ﻳﻚ داﺳﺘﺎن ﺧﻮب از ﻫﻤﻪ اﻳﻦ ﺟﻨﺠﺎل ﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ.

آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻨﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﻚ ﻧﻮﺷﺘﺎري رﺳﻴﺪه اﻳﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺒﻜﺘﺎن ﻃﻲ ﻳﻚ ﭘﺮوﺳﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ؟

ﺧﻴﻠﻲ ﺗﺪرﻳﺠﻲ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪه ام. اواﻳﻞ وﻗﺘﻲ ﺷﺮوع ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ، داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﺳﻮر رﺋﺎل ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ و اﻟﺒﺘﻪ ﻳﻚ ﭼﻨﺪ ﺗﺎﻳﻲ ﻫﻢ داﺳﺘﺎن رﺋﺎل ﻛﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﭼﺎپ ﻧﺸﺪ.

ﭼﺮا؟ ﺧﻮب ﻧﺒﻮدﻧﺪ؟

ﺳﻴﺎه ﻣﺸﻖ ﺑﻮدﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز اوﻟﻴﻦ داﺳﺘﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ام دارم. آن داﺳﺘﺎن را ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ دارم، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻳﻲ ﭼـﺎﭘﺶ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ.

ﺷﻤﺎ ﻳﻜﻲ از ﭼﻬﺮه ﻫﺎي ادﺑﻴﺎت ﺳﺎده ﻧﻮﻳﺲ ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺳﺎده ﻧﻮﻳﺲ ﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ در اﻳﺮان ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﺘﻬﻢ ﺷـﺪه اﻧـﺪ. ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻈﺮﺗﺎن را در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺑﺪاﻧﻢ.

ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻤﻲ را ﻣﻄﺮح ﻛﺮدﻳﺪ. اﻻن ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮده اﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻧﻮﺷﺘﻦ. وﻟﻲ ﺣﻘﻴﻘﺘﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ داﺳـﺘﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﺷﻤﺎ در ﻧﮕﺎه اول ﺳﺎده ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﺪ، از ﻟﺤﺎظ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻲ اﻧﺪازه دﺷﻮار اﺳﺖ. ﻧﺜﺮي ﻛﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻲ ﺷﻮد، در ﻋﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ، ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﻲ اﻧﺪازه ﺣﺴﺎب ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻗﺮار اﺳﺖ ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﻧﺜﺮ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺸﻮد و ﻓﻘﻂ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ. در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺜﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎي ﺳﻪ ﺑﻌﺪي در آورد. دﻳﺎﻟﻮگ در اﻳﻦ ﻧﻮع داﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﺑﻲ اﻧﺪازه ﻣﻬﻢ اﺳـﺖ، ﭼـﻮن ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮد ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه درﺑﺎره ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ زﻣﺎن و ﻣﻜﺎن ﻣﻄﺮح ﻣـﻲ ﺷـﻮد و ﻣﻬﻤﺘـﺮ از ﻫﻤـﻪ، ﺑﺤـﺚ ﻧﻈﺮﮔﺎه. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮﺧﻼف ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ اﻳﻦ ژاﻧﺮ، ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻣﻲ ﻧﺪارد، ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ دارد و از ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮم ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﭘﻴﭽﻴـﺪه ﺗـﺮ اﺳﺖ. ﻳﺎدم ﻣﻲ آﻳﺪ دوﺳﺖ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اي ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﻣﻦ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮده و ﺑﻌﺪ دﻳﺪه ﭼﻘﺪر ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺳﺎده اي اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮده ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻛﻪ ﻳﻚ داﺳﺘﺎن ﻣﺜﻞ داﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ، وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺧﻄﺶ را ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮده ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ.

این مطلب را هم ببینید
10 نویسنده‌ی بزرگ زنده‌ی جهان که در تاریخ ماندگار می‌شوند

دﻗﻴﻘﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ. اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻮع داﺳـﺘﺎن اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﺣﺘﻴـﺎج دارد آدم ﺑﺎرﻫـﺎ و ﺑﺎرﻫـﺎ ﺑﺎزﻧﻮﻳـﺴﻲ اش ﻛﻨـﺪ. در ﻋـﻴﻦ ﺣـﺎل ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺑﺴﻴﺎري در ﺟﻬﺎن وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﺎده ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮد. ﻣﻲ ﺷﻮد ﻫﻤﻴﻨﮕﻮي را در ﺗﭙﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﭼـﻮن ﻓﻴﻞ ﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺘﻬﻢ ﻛﺮد ﻳﺎ ﺳﻴﻨﮕﺮ را در ﻋﺸﻖ ﭘﻴﺮي ﻳﺎ ﺳﺎﻟﻴﻨﺠﺮ را در ﻳﻚ روز ﺧﻮش ﺑﺮاي ﻣﻮز ﻣـﺎﻫﻲ ﻳـﺎ ﺧﻴﻠـﻲ داﺳـﺘﺎن ﻫـﺎي دﻳﮕﺮ. ﻣﻮﺿﻮع اﻧﺴﺎن در ﻣﺤﻮر اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و ﺑﻌﺪ ذﻫﻦ آدم ﭘﺮ از ﺳﺌﻮال ﻣﻲ ﺷﻮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻧﻮﺷﺘﻦ، ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻲ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت درﮔﻴﺮ ﻧﺜﺮﻫﺎي ﻓﺨﻴﻢ و ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ ﺑﻮده اﻧﺪ و ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ دﺳﺘﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺟﺎﻧﺒﺪاري ﻛﺮده اﻧﺪ. ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻈﺮﺗﺎن را در ﺑﺎره اﻳﻦ ﮔﺮوه از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺑﺪاﻧﻢ.

ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ، ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮده ام. اﮔﺮ ﻧﺜﺮ در ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻞ داﺳﺘﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد، آن وﻗﺖ ﺧﻮدش ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻲ ﺷـﻮد ﺑـﻪ ﻳﻜﻲ از ﻋﻨﺎﺻﺮ داﺳﺘﺎن و ﺧﻮب ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺠﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه. اﻣﺎ در ﺑﻌﻀﻲ ﺟﺎﻫﺎ اﻳـﻦ ﻧﺜـﺮ ﺑـﻮده ﻛـﻪ داﺳـﺘﺎن را ﺷـﻜﻞ داده. ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪه ﻣﺠﺬوب ﻧﺜﺮي ﺷﺪه و ﺷﺮوع ﻛﺮده ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﻫﻤﻪ آدم ﻫﺎي داﺳﺘﺎن ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻧﺜﺮش ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻛﻨﺪ، ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻤﻲ ﻛﺮده، ﻗﺸﻨﮕﻲ ﻧﺜﺮش از ﺑﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺘﻪ، آﻫﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮدن ﻧﺜﺮش از ﻣﻴﺎن ﻣﻲ رﻓﺘﻪ. ﻣﻦ اﺳﻢ ﭼﻨﻴﻦ آدﻣـﻲ را ﻣـﻲ ﮔـﺬارم ﻧﺜﺮﻧﻮﻳﺲ، ﻧﻪ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺲ. ﺷﻚ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ آدﻣﻲ از ادﺑﻴﺎت داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻏﺮب ﻫﻴﭻ اﻃﻼﻋﻲ ﻧﺪارد. اﻳﻦ ﻫﻤﻪ رﻣﺎن و داﺳﺘﺎن دارد در ﻣﻲ آﻳﺪ و ﻫﻴﭽﻜﺪام ﺷﺎن را ﻧﺨﻮاﻧﺪه. ﻫﻴﭻ رﻣﺎن و داﺳﺘﺎن ﺟﺪي ﻏﺮﺑﻲ را ﺳﺮاغ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻴﻮه ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. در آﻧﺠـﺎ ﻣﺪام دارﻧﺪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻨﺪ، وﻟﻲ در اﻳﻦ آﺛﺎر ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه دوﺳﺖ دارد ﺣﻀﻮر ﭘﺮرﻧﮕﺶ را ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ، اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻴﻮه ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺣﻀﻮر ﭘﺮﻗﺪرﺗﺶ را ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ. اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎن و رﻣﺎن، ﻧﺜﺮ ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ، ﻣـﻲ رﻓﺘـﻴﻢ ﺗﺎرﻳﺦِ ﺑﻴﻬﻘﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺗﺬﻛﺮه اﻻوﻟﻴﺎء. اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻫﻤﻴﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻣﻲ ﻧﺪارﻧﺪ، ﺑﺮاي اﻳﻨﻜـﻪ ﺗﻜﻠﻴـﻒ ﻋﻨﺎﺻﺮ داﺳﺘﺎن ﭼﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد، ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻗﺼﻪ و ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ. ﺑﻲ ﻓﺮﻣﻲ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ. آن وﻗﺖ ﭼﻮن ﭘﺮ از ﻛﻠﻤﺎت ﻗﻠﻤﺒﻪ ﺳـﻠﻤﺒﻪ اﺳﺖ، ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﺲ ﻓﺮم داردﺑﻌﺪ. ﻫﻢ اﺳﻢ داﺳﺘﺎن ﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼً رﺋﺎل اﺳﺖ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺳﻌﻲ داﺷﺘﻪ ﺑـﻪ واﻗﻌﻴـﺖ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺑﺸﻮد و ﺗﻤﺎم ﺟﺰﺋﻴﺎت داﺳﺘﺎن در آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﻗﺖ رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪه، ﺳﺎده ﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﻲ ﮔﺬارﻧﺪ. در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻲ اﻧﺪازه دﺷﻮارﺗﺮ از آن ﻧﺜﺮﻧﻮﻳﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ. اﻣﺎ درﺑﺎره ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ از اﻳﻦ دﺳﺘﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺟﺎﻧﺒﺪاري ﻛﺮده اﻧﺪ. ﺑﻠﻪ، ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از اﻳﻦ دﺳﺘﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن دﻓﺎع ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪه ام ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪﻣﺜﻼً ﻓﻼن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه از ﻳـﻚ اﺛـﺮ ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛﺮده و ﺑﻌﺪ ﻛﺴﻲ ﺟﺮات ﻧﻤﻲ ﻛﺮده ﺧﻼف آن را ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﺣﺘﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﺘﺎب را ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﻮن آن ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮده ﺧﻮب اﺳﺖ، ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﺛﺮ ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ. وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ آدم ﻛﺘﺎب را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ، ﺑﺎ اﺛﺮي روﺑﻪ رو ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ارزش داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﺪارد. ﻳﺎ ﺑﺮﻋﻜﺲ. ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻪ ﻓﻼن ﻛﺘﺎب ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ. وﻟﻲ ﺑﻌﺪ ﻋﻜﺲ آن ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﺷﺪه. اﻳﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﻗﺒﻴﻠﻪ اي ﻣـﺎ اﻳﺮاﻧـﻲ ﻫﺎ و اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه اﻧﺪ اﺳﻢ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺟﺪي داﺳﺘﺎن و رﻣﺎن ﺑﺮﺳﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫـﻢ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪه رﻓﺘﻪﻛﺘﺎب را ﺧﻮاﻧﺪه و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً در ﺧﻠﻮﺗﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪهواﻗﻌﺎً. ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻳﻚ ﻣﻘﺪارش ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدﻣـﺎن اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺗﻴﺮاژ ﻛﺘﺎب ﻫﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ آﻣﺪه.

اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ داﺳﺘﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﭘﺮﻓﺮوش ﺷﺪن داﺷﺘﻪ اﻧﺪ؛ آﺛﺎر ﺟﺪي اي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑـﺎ ﻣﺨﺎﻃـﺐ ارﺗﺒـﺎط ﺑﺮﻗـﺮار ﻛﻨﻨﺪ.

ﺑﻠﻪ، ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺨﺸﻲ از آن ﻫﻢ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻳﻢ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻴﻢ. اﻧﺘﻈﺎر دارﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣـﻲ ﻧـﺸﻴﻨﺪ ﭘﺎي ﺑﻌﻀﻲ از ﺳﺮﻳﺎل ﻫﺎي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن، ﺑﺮود ﻛﺘﺎب ﺟﺪي ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﺳﻴﻨﻤﺎي ﻏﺮب در ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﻨﺪ، ﻓﻘـﻂ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎي ﺑﺰن ﺑﻜﺶ ﻳﺎ اﻛﺸﻦ اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻚ و ﺗﻮك ﻓﻴﻠﻢ ﻫﺎي ﺧﻮب. در آﻧﺠﺎ ﻓﻴﻠﻤﻲ ﻣﺜﻞ ﻛﺎﻧﺰاس ﺳﻴﺘﻲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣـﻲ ﺷـﻮد ﻳـﺎ ﻓﻴﻠﻤﻲ ﻣﺜﻞ ﺗﻠﻤﺎ و ﻟﻮﺋﻴﺲ ﻳﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه، آن وﻗﺖ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻴﺮاژ ﺧﻴﻠﻲ از ﻛﺘﺎب ﻫﺎي ﺟﺪي ﺷﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲ زﻧﺪ.

وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺮوﺳﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ادﺑﻴﺎت اﻳﺮان ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ (ﭼﻪ ﻗﺒـﻞ و ﭼـﻪ ﺣـﺎل ﺣﺎﺿـﺮ) ﮔﺴـﺴﺖ ﻋﺠﻴﺒـﻲ در ﻧـﻮع و روﻳﻜـﺮد ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن، ﻫﻢ در ﻣﻀﻤﻮن و ﻫﻢ در ﻓﺮم، ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢﻣﺜﻼً. در ﻳﻚ دوران ﻫﻢ آواز ﻛﺸﺘﮕﺎن ﺑﺮاﻫﻨﻲ را داﺷﺘﻴﻢ و ﻫﻢ داﺳـﺘﺎن ﻫـﺎي رﺳﻮل ﭘﺮوﻳﺰي را ﻳﺎ در دوره اي ﻫﻢ ﺳﻮوﺷﻮن را و ﻫﻢ ﺳـﻔﺮ ﺷـﺐ ﺑﻬﻤـﻦ ﺷـﻌﻠﻪ ور را و در اﻳـﻦ دوران ﻫـﻢ ﺷـﻤﺎ ﻫـﺴﺘﻴﺪ و ﻫـﻢ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﻲ ﻛﻪ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه اﻳﻦ ﮔﺴﺴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺴﺘﻲ وﺟﻮد دارد؟

ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اﻳﻦ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد ﺑﻪ ﻧﻮع ﺟﺎﻣﻌﻪ. ﻣﺎ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ آدم ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻨﺪﻣﻦ. ﻗﺒﻼً ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻬﺮان ﺷﻬﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ درﺑﺎره ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻪ اش ﻣﻲ ﺷﻮد ﻳﻚ رﻣﺎن ﻧﻮﺷﺖ. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف اﻋﺘﻘﺎد دارم. ﻧـﻮع زﻧـﺪﮔﻲ ﻫﺎي ﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖﻣﻦ. واﻗﻌﺎً ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ام را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ، ﭼﻮن ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. ﺑﻌﻴﺪ ﻣـﻲ داﻧـﻢ در ﻛﺸﻮري ﻣﺜﻞ آﻟﻤﺎن آدم ﻫﺎ اﻳﻨﻘﺪر ﺑﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺣﺘﻲ آدم ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ. ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ داﺷﺘﻢ رﻣﺎﻧﻲ از ﻳﻚ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اﻳﺮاﻧﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪمواﻗﻌﺎً. آدم ﻫﺎﻳﺶ را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. وﻟﻲ ﭘﻴﺪا ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪه ﺧﻮدش از ﻫﻤﻴﻦ آدم ﻫﺎ اﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﺴﺴﺘﻲ روﺑﻪ روﻳﻴﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺐ، ﺑﺤﺚ داﻧﺶ داﺳـﺘﺎﻧﻲ ﭘـﻴﺶ ﻣﻲ آﻳﺪ. ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﻜﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه دارد ﻛﻪ ﻛﺎري ﻛﻨﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺣﺲ ﻛﻨـﻴﻢ و ﻛـﺎري ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﻮي ذﻫﻨﻤﺎن ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ.

این مطلب را هم ببینید
نویسندگان و گربه هایشان

ﺧﺐ، ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﺳﺮاغ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن ﻋﻨﻜﺒﻮت. آﻗﺎي ﺳﻴﺎﻣﻚ ﮔﻠﺸﻴﺮى، ﻣﺪت زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﻮﺷـﺘﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋـﻪ ﻋﻨﻜﺒـﻮت ﺻـﺮف ﻛﺮدﻳـﺪ، ﭼﻘﺪر ﺑﻮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ روي ﻛﺪام داﺳﺘﺎن وﻗﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻴﺪ؟

دﻗﻴﻘﺎً ﻧﻤﻲ داﻧﻢ. ﻳﻚ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ دو ﺳﺎل. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت ﻧﻴﺴﺖ. ﭼﻮن رﻣﺎن ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ ﻫـﺮ روز روي آن ﻛﺎر ﻛﻨﻢﻣﻌﻤﻮﻻً. ﻳﻚ داﺳﺘﺎن را ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﻛﻨﻢ، ده ﭘﺎﻧﺰده روزي ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺑﻌﺪي را ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ. اﻟﺒﺘـﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ اﻳﻦ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺻﺮف ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ زﻣﺎن ﺻﺮف ﻧﻮﺷﺘﻦ داﺳﺘﺎن اﺑﺮﻫـﺎي ﺳـﻴﺎه ﺷـﺪ. داﺳـﺘﺎن در وﻳﻼﻳﻲ در راﻣﺴﺮ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺪ و ﻧﻜﺘﻪ ﺟﺎﻟﺐ اﻳﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﻜﺎن را ﻣﻦ وﻗﺘﻲ ﺷﺎﻧﺰده ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﺑـﻮد، دﻳـﺪه ﺑـﻮدم، اﻣـﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮي ذﻫﻨﻢ ﺑﻮد. ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎﻳﻢ را ﺑﺮدم آﻧﺠﺎ و واﻗﻌﺎً ﻧﻮﺷﺘﻨﺶ دو ﻣﺎه و ﻧﻴﻢ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ.

ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ درﺑﺎره ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ داﺳﺘﺎن ﻫﺎﻳﺘﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ. اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر داﺳﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ذﻫﻨﺘﺎن ﻣﻲ رﺳﺪﻣﺜﻼً. اﻳﺪه ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻮزه ﻣـﺎدام ﺗﻮﺳﻮ از ﻛﺠﺎ ﺑﻪ ذﻫﻨﺘﺎن رﺳﻴﺪ؟

ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻳﻚ ﺷﺐ ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﻣﺎدرم ﺑﻴﺪارم ﻛﺮد ﻛﻪ ﺷﺐ، وﻗﺘﻲ آب رﻓﺘﻪ ﺑﻮده، ﺷﻴﺮ را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام. ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ را آب ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮد. رﻓﺘﻴﻢ ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻛﺮدن آب. ﻫﻤﺎن ﺷﺐ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﻴﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ راوي را ﻛﻨﺎر زﻧﺶ ﻗﺮار دادم. ﻛﺎري ﻛﺮدم ﻫﻤﻴﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪن آب، زن داﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﻳﺎد ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻨﺪازد و ﻓﻀﺎﻳﻲ درﺳﺖ ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ.

ﻧﻜﺘﻪ اي ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺘﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲ رﺳﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻋﻨﻜﺒﻮت، اﻳﻦ زن ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑﺪﻧـﻪ رواﻳﺖ را ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪﻛﻼً. زن در اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن، ﻋﻨﺼﺮ اﺻﻠﻲ ﻣﺎﺟﺮا اﺳﺖ. ﻣﺮد ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻨﻔﻌﻞ اﺳﺖ. ﻧﻤﻲ داﻧﻢ. در ﻫﻤﺎن اﺑﺮﻫﺎي ﺳﻴﺎه، داﺳﺘﺎن، داﺳﺘﺎن زن اﺳﺖ. اﺗﻔﺎﻗﺎت زﻳﺎدي ﻣﻲ اﻓﺘﺪ. ﻣﺮد، ﺗﻮي ﺧـﻮاب، اﺗﻔـﺎﻗﻲ ﺣﺮﻓـﻲ زده و ﺑﻌـﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻛﻪ در آﺧﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻐﻴﻴﺮ زن ﻣﻲ ﺷﻮد. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ زن ﻫﺎ اﻛﺘﻴﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، وﻟﻲ ﺑﺪون ﻣﺮد اﻳـﻦ داﺳﺘﺎن اﺗﻔﺎق ﻧﻤﻲ اﻓﺘﺎد.

داﺳﺘﺎن ﺑﻮي ﺧﺎك ﭼﻪ؟

اﺗﻔﺎﻗﺎً اﻳﻦ داﺳﺘﺎن، داﺳﺘﺎن ﻣﺮد اﺳﺖ. او اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ رود ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه و ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ روﺑﻪ رو ﻧﮕﺎه ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ و داﺳـﺘﺎن را ﺑـﻪ وﺟﻮد ﻣﻲ آورد. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ داﺳﺘﺎن در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺪ، وﻟﻲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ داﺳﺘﺎن ﻣـﺮد اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﺑﺮﻣـﻲ ﮔـﺮدد ﺑـﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اش.

داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﺷﻤﺎ اﻏﻠﺐ در ﻓﻀﺎﻫﺎي ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﭼﻬﺎردﻳﻮاري اﺗﻔﺎق ﻣﻲ اﻓﺘﺪ و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻮﺗﻴﻒ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻧﻈﺮ ﺷـﻤﺎ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻴﺴﺖ؟

ﺧﻮب، ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﺎ، داﺳﺘﺎن ﻫﺎي ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻪ ﻣﻜﺎن ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪارﻧﺪ. اﺗﻔﺎﻗـﺎت در درون آدم ﻫﺎ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ. اﻟﺒﺘﻪ داﺳﺘﺎن ﻫﺎي زﻳﺎدي ﻫﻢ دارم ﻛﻪ ﺑﻴﺮون از ﭼﻬﺎردﻳﻮاري اﺳﺖ. رﻣﺎن ﻛـﺎﺑﻮس ﺑﻴـﺮون از ﭼﻬـﺎر دﻳـﻮاري اﺳـﺖ ﻳـﺎ ﺑﺴﻴﺎري از وﻗﺎﻳﻊ رﻣﺎن ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﺪﮔﺎن ﺑﻴﺮون از ﭼﻬﺎر دﻳﻮاري اﺳﺖ. ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه زﻣﺎن و ﻣﻜـﺎﻧﺶ را ﺑﺮاﺳﺎس داﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ در ذﻫﻨﺶ دارد، ﺷﻜﻞ ﻣﻲ دﻫﺪ. ﺣﺎﻻ ﻫﺮﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎﺷﺪ.

ﻧﻜﺘﻪ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﺮح ﻛﻨﻢ، زﺑﺎن ﺳﺮد ﺷﻤﺎ اﺳﺖ. ﭼﺮا از اﻳﻦ زﺑﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟

ﺑﻠﻪ، زﺑﺎن ﺳﺮد ﻳﺎ زﺑﺎن ﺧﻨﺜﻲ. ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ دﻟﻴﻠﺶ را ﮔﻔﺘﻢ. دﻟﻴﻠﺶ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ در داﺳﺘﺎن ﻧﻈﺮي ﺑﺪﻫﻢ. ﻗﺮار اﺳﺖ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺜﺎﻟﻲ ﺑﺰﻧﻢ. ﻳﻜﻲ از اوﻟﻴﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ، ﻳﻚ ﺷﺐ دﻳﺮ وﻗﺖ اﺳﺖ. داﺳﺘﺎن زن و ﻣﺮدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺐ از ﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ در آن ﻣﻬﻤﺎﻧﻨﺪ، ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻳﻨﺪ و راه ﻣﻲ اﻓﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﺗﺎﻛـﺴﻲ ﭘﻴـﺪا ﻛﻨﻨـﺪ. در ﺟـﺎﻳﻲ ﻣـﺮد داﺳﺘﺎن، ﻧﻮك ﻛﻔﺸﺶ را ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﻲ زﻧﺪ. ﻣﻦ اول ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺳﻨﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ روي آﺳﻔﺎﻟﺖ ﭼﺴﺒﻴﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑـﺎ ﺧـﻮدم ﻓﻜـﺮ ﻛﺮدم اﻳﻦ ﭼﺴﺒﻴﺪن ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮش دادم. ﻧﻮﺷﺘﻢ روي زﻣﻴﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. اﻳﻦ ﻟﺤﻨﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آن ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺳﺮد. ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ داﺳﺘﺎﻧﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺤﻨﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ.

آدم ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﻣﻨﺰوي ﻫﺴﺘﻨﺪ، وﻟﻲ اﻳﻦ اﻧﺰوا ﺑﺎ اﻧﺰواي ﺧﻴﻠﻲ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎي دﻳﮕﺮ اﻳﺮاﻧﻲ ﻓـﺮق ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ. اﻧﮕـﺎر ﺑـﺎ اﻧﺰواﻳﺸﺎن ﻛﻨﺎر آﻣﺪه اﻧﺪ.

ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ اﻧﺰواﻳﺸﺎن ﻛﻨﺎر آﻣﺪه اﻧﺪ، ﭼﻴﺴﺖ. ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ آدم ﻫـﺎ ﺗـﻼش ﻣـﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻨﺪ. ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، وﻟﻲ اﻳﻦ ارﺗﺒﺎط در ﻧﻬﺎﻳﺖ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻧﺰواﻳﺸﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ.

ﻣﺴﻠﻤﺎً ﭘﺮﺗﺮه اي از روﻧﺪ ادﺑﻴﺎت اﻳﺮان در ﺻﺪ ﺳﺎل اﺧﻴﺮ در ذﻫﻨﻤﺎن دارﻳﻢ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺎ و اﻧـﺸﻌﺎب ﻫـﺎي اﻳـﺪﺋﻮﻟﻮژﻳﻚ و زﻳﺒﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻲ، دﻳﺪﮔﺎه ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد اﻳﻦ روﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟

ﻳﻚ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﻛﻪ اﻻن ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﻣﻲ رﺳﺪ، داﺳﺘﺎن ﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ﻣﻲ رﺳﺪ، ﭼﻪ ﺗـﻮي ﻣﺠـﻼت، ﭼـﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ، ﭼﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ داﺳﺘﺎن ﻫﺎ و ﭼﻪ داﺳﺘﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺟﺎﻳﻲ ﭼﺎپ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ. در ﺑﻌﻀﻲ از اﻳﻨﻬﺎ ﺑـﺎ داﺳـﺘﺎن ﻫـﺎﻳﻲ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮم ﻛﻪ ﺗﻜﻪ ﻫﺎي ﺧﻴﻠﻲ درﺧﺸﺎﻧﻲ دارﻧﺪ، وﻟﻲ در ﻣﺠﻤﻮع درﻧﻴﺎﻣﺪه اﻧﺪ. در داﺳﺘﺎﻧﺸﺎن ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑـﻲ اﻧـﺪازه دﺷـﻮار روﺑﻪ رو ﻣﻲ ﺷﻮم ﻛﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪش. ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺳﺨﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در داﺳـﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه. در داﺳﺘﺎن ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده، ﻳﻚ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﺧﻠﻖ ﻛﺮد. ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﭘﻴﭽﻴـﺪه اش ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ. آدم اول داﺳﺘﺎن را ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد، دﻟﺶ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻟﺬت ﺑﺒﺮدواﻗﻌﺎً. ﻳﻜﻲ از ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﺑﺮاﻳﻢ زﻣﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻳـﻚ داﺳﺘﺎن ﺧﻮب ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻢ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ آن داﺳﺘﺎن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ. وﻟﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﻟﺬت داﺳﺘﺎﻧﺶ ﻓﻜﺮ ﻧﻜـﺮده. ﭼﻪ دﻟﻴﻠﻲ دارد ﻛﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ داﺳﺘﺎن را ﺑﺨﻮاﻧﻢ؟ ﻣﻲ روم ﻓﻴﻠﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻳﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﮔﻮش ﻣﻲ دﻫـﻢ. ﺑﻌـﻀﻲ از داﺳـﺘﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دارﻧﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻴﻮه اﺳﺖ، اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺎآﮔﺎﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﻫﻢ واﻗﻌﺎً ﻗﺼﻪ ﻧﻮﻳـﺴﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺤﺚ آﻧﻬﺎ ﺟﺪا اﺳﺖ. ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ روﻧﺪ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺴﻲ اﻳﺮان را ﺑﻲ اﻧﺪازه روﺷﻦ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ. ﺑﺤﺚ ﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ در اﻳـﻦ ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎل درﺑﺎره داﺳﺘﺎن ﻣﻄﺮح ﺷﺪه و داﻧﺶ ﺑﻌﻀﻲ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺲ ﻫـﺎاﻳـﻦ را دﻗﻴﻘـﺎً ﻧـﺸﺎن ﻣـﻲ دﻫـﺪ. ﻣﻬﻤﺘـﺮ از ﻫﻤـﻪ اﻳﻨﻜـﻪ دوران زوال دﻳﻜﺘﺎﺗﻮري ﻫﺎي ادﺑﻲ در اﻳﺮان ﺷﺮوع ﺷﺪه و دارد ﺑﺤﺚ ﺟﺪي ﻧﻘﺪ ﻣﻄﺮح ﻣﻲ ﺷﻮد، ﻣﻨﻈﻮرم ﻧﻘﺪ ﻛﺎﻣﻼً ﻋﻠﻤﻲ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ، ﻣﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﺣﺮف ﻋﺪه اي، ﻣﻨﺘﻘﺪان ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻲ دارﻳﻢ. ﻣﻦ ﭘﺎرﺳﺎل ﻧﻘﺪي از ﻳﻚ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ واﻗﻌـﺎً ﺑـﻪ ﺧـﻮﺑﻲ ﺑﻌـﻀﻲ ﻧﻘـﺪﻫﺎي ﻻﻳﻮﻧﻞ ﺗﺮﻳﻠﻴﻨﮓ ﺑﻮد. ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ دﺳﺖ آﺧﺮ، ﻣﺜﻞ ﻋﺒﺎس ﻛﻴﺎرﺳﺘﻤﻲ، ﺧﺎرﺟﻲ ﻫﺎ ﻛﺸﻔﺶ ﻛﻨﻨﺪ

1 رای
1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars
5,00/5
Loading...

مقالات و نقدهای مشابه

مشاهده همه

جدیدترین کتاب‌های صوتی

مشاهده همه
دیدگاه ها

لطفا دیدگاهتان را بنویسید

ایمیل شما منتشر نخواهد شد

من ربات نیستم *در حال بارگیری کپچا پلاس ...